جوان آنلاین: دومین فیلم سروش صحت در این آشفته‌بازار کمبود مضمون و اکتفا به کمدی‌های مبتذل اثری مهم محسوب می‌شود، نه به این خاطر که فیلم در ژانر کمدی ساخته شده و نه به این دلیل که بازیگران چهره در این فیلم حضور دارند بلکه صبحانه با زرافه‌ها از این جهت اثر مهمی است که صحت آن را طوری کارگردانی کرده که مخاطب حتی یک ثانیه هم نمی‌تواند فیلم را رها کند، قصه دارد و قصه‌اش از جنس خود صحت است.
این فیلم، کمدی (نگاهی به عنصر بخشیدن که کمتر به این نکته توجه می‌شود) و روان و ساده است و به دور از کلیشه‌های رایج این ژانر قصه می‌تواند مخاطب را جلو ببرد.
صحت در این فیلم هم دوباره نگاهش به زندگی و مرگ است، اما نوع روایت و رویکرد ژانری‌اش به قدری روان است که درست و بجا از الگو‌های فلسفی خفیف و کمدی استفاده کرده است.
تنیده‌شدن این دو مقوله به فیلم دنیایی را پدید آورده است که انگار مخاطب از درون خود فیلم با فیلم جلو می‌رود. قصه این ظرفیت را دارد که خودش را به در و دیوار نزند و در بستر ژانری به جلو حرکت کند.
شاید در مواجهه اول با فیلم به یاد سریال‌های صحت بیفتید و این به دلیل بازی هوتن شکیبا و بیژن بنفشه‌خواه است و حجمی از جهان‌بینی صحت در نسبت با پیرامون خودش، اما این یک حسن است که صحت از دنیای ذهنی خود بیرون نمی‌زند و با خلق شخصیت و جهانی تازه قصه را روایت می‌کند؛ قصه‌ای که احساس و وزن دارد.
سروش صحت شخصیت ساخته است. پویا، رضا، شاهین، دکتر و مجتبی هر کدام به نوعی شخصیت مستقلند و هر کدام طیفی از جامعه هستند.
این چند رفیق در شب عروسی رضا دچار حادثه‌ای می‌شوند که این حادثه ظرفیت ایجاد ژانر کمدی یا طنازانه را دارد. این همان کمدی است که منتظرش بودیم؛ کمدی‌ای که از متن می‌آید و همه چیز شسته‌رفته در فیلمنامه نوشته شده است.
بداهه‌ای در کار نیست و با تک‌موقعیت‌های آیتمی سروکار نداریم، جهانی است برای خود اثر آدم‌هایی که در یک بحران ازپیش‌تعریف‌نشده دچار رخداد پیش‌آمده‌ای می‌شوند که با دیوانگی خاصی سعی بر گره‌گشایی یک بحران دارند، اما با جلو رفتن قصه اتفاقات تازه‌ای رخ می‌دهد و سبب این اتفاقات مصرف مواد مخدر است که صحت سعی داشته است با تمامی طنازی‌اش این را بگوید که مصرف مواد مخدر می‌تواند چه عواقبی داشته باشد، اما این عواقب مانند دیگر فیلم‌ها با روایت‌های کلیشه‌ای و مرسوم روایت نمی‌شود، صحت با همان جهان سوررئال گونه‌ای که دارد، سعی بر قصه چینی دارد و آدم‌های فیلمش را که همگی دیوانگی بامزه‌ای دارند، با بحران مواجه‌شان می‌کند. جالب است که صحت خود را دانای کل نمی‌داند و به همین دلیل جلوتر از رخداد‌ها نمی‌زند و هر چه در فیلمنامه هست را با منطق روایت می‌کند، از سوی دیگر فیلم دچار طنازی خاصی است و در بعضی از سکانس‌ها همه چیز کند پیش می‌رود و در بعضی پلان‌های دیگر انگار با یک ژانر بزن و بکوب مواجهیم، این برای فیلم می‌تواند یک نکته خاص باشد.
دقت کنید که بعضی از پلان‌ها مانند پلان موتورخانه به چه اندازه کشدار است، اما قصه به اندازه کافی کشش مناسب را دارد و مخاطب را خسته نمی‌کند.
دیالوگ‌ها درست و به قاعده نوشته شده و اندازه دیالوگ‌ها به قدر کافی است؛ نه به ابتذال کشیده می‌شود و نه ادبیات فیلم به شبه‌کمدی‌های بسازبفروش می‌رسد.
صحت تمرکز خاصی در چیدمان میزانسن داشته و از سروشکل فیلم معلوم است دقت فراوانی حتی در ایجاد یک پلان دارد، بازی‌ها به اندازه است و همگی در یک گام بازی می‌کنند و این از حسن‌های فیلم است.
قطعاً دومین فیلم صحت برای او گامی رو به جلو است. این را باید بگویم، با تمامی نکات مثبتی که در بالا گفته شد، اما بهتر است شرایط سنی برای این فیلم ایجاد شود.
